διαγκυλούμαι

(I)

διαγκυλοῡμαι (-έομαι) (Α) [αγκυλούμαι]

(μτχ. παρακμ.) διηγκυλημένος

κρατώντας το ακόντιο από την αγκύλη του, έτοιμος να τό ρίξω.

————————

(II)

διαγκυλοῡμαι (-όομαι) (Α)

(μτχ. παρακμ.) διηγκυλωμένος

βλ. διαγκυλούμαι (Ι).